نقش عوامل اکولوژیکی در محله محوری و توسعه پایدار شهری(نمونه موردی منطقه 15 شهرداری تهران)

امروزه یکی از معضلات بزرگ مدیران و برنامه ریزان شهری در کلانشهرهای بزرگ نظیر تهران ، توسعه پایدارمحلات و مناطق شهری با رعایت اصول وقوانین شهرسازی همساز با عرصه های محیطی و اجتماعی بومی است. توسعه پایدار ، توسعه ای همه جانبه با بکارگیری تمامی استعداد ها و توان های محیطی ، اقتصادی ، اجتماعی و شناخت درست از منابع اکولوژیکی امکان پذیر می باشد. منابع اکولوژیکی و فضاهای سبز نیز از دیدگاه حفاظت محیط زیست بخش جاندار ساخت کالبدی شهر را تشکیل می دهند و به نظر می رسد که آخرین بازمانده طبیعی درمناطق شهری هستند. رشد سریع شهر نشینی برآن ها اثرمنفی داشته و هنوز این روند ادامه دارد. درحالی که اگر منابع اکولوژیک با یک ترکیب و توزیع فضایی متناسب در سطح مناطق و محله های شهری وجود داشته باشند می توانند نقش اساسی و مهمی را در توسعه پایدار شهر ایفاء نمایند. درواقع تحقیق حاضر پس از تجزیه وتحلیل وبا استفاده از روش های مطالعات میدانی ونتایج حاصل از میزان سرانه های موثر اکولوژیکی ودیگر مولفه های تاثیر گذار بر منابع اکولوژیکی (از حیث مثبت بودن ویا منفی بودن آنها)بدین نتیجه رسیده است که منطقه 15 باتاکید بر ویژگیهای خاص اجتماعی ،فرهنگی واقتصادی نقش عوامل اکولوژیکی برتوسعه پایدار محلات شهری را کمرنگ نموده است.با اینحال می توان با شناخت و بررسی توان ها و استعداد های عوامل اکولوژیکی درسطح محلات شهری به توسعه ای پایدار در منطقه دست یافت.